ابراهیم آباد

نام این روستا در گویش محلی ابرام آباد گفته می شود. طبق تحقیقات به عمل آمده از اهالی روستا، ساکنان اولیه ابراهیم آباد مردمانی فارس هستند که از روستاهای حاجی آباد و عزآباد بخش بیضا شهرستان سپیدان به خاطر رها شدن از حمله راهزنان و اشرار به این مکان می آیند و روستای ابراهیم آباد را تشکیل می دهند. پس آنان چند خانوار نیز از منطقه آزادگان شهرستان اقلید به جمعیت روستا اضافه می شوند. در مورد وجه تسمیه روستا اطلاعاتی در دست نیست ولی قدمت روستا حداقل 200 سال است مردم ابراهیم آباد به شغل کشاورزی و دامداری مشغول هستند. آب کشاورزی این روستا در گذشته از سون رامگرد تامین می شده است ولی در چند سال اخیر به علت خشکسالی های پی در پی و کمبود آب اراضی این روستا دیگر از آب سد درودزن بهره مند نیست. حفاری چاه های عمیق نیز در ابراهیم آباد به علت نوع خاک زمین های کشاورزی کمتر امکان پذیر است. روستای ابراهیم آباد

در دهستان رامجرد دو بخش درودزن شهرستان مرودشت قرار دارد. ابراهیم آباد دارای 70 خانوار و جمعیتی در حدود 270 نفر می باشد. فاصله ابراهیم آباد تا شهر رامجرد 13 کیلومتر تا شهر مرودشت 45 کیلومتر و تا شهر شیراز 80 کیلومتر می باشد. در کتاب گیتا شناسی روستاهای ایران نوشته ی عباس جعفری در سال 1335 ه.ش به صورت ابراهیم آباد آورده است که:" ابرایم آباد دهی در بخش درودزن شهرستان مرودشت استان فارس، 33 کیلومتری مرودشت، ارتفاع از سطح دریا 1600 متر، هوایش معتدل و نیمه خشک، به صورت دشت، هشت کیلومتری غرب کوشکک." حسن حسین فسایی نیز در کتاب فارسنامه ناصری نوشته عباس جعفری در سال 1305 ه.ق در مورد ابراهیم آباد اینگونه گفته است:" ابراهیم آباد پنج فرسخ جنوبی جشنیان است".

10-اسفندران

اسفندران در گویش مردم منطقه به صورت (اسفدرون) تلفظ می شود. روستای اسفندران در دهستان رامجرد یک بخش مرکزی شهرستان مرودشت قرار دارد. وجه تسمیه روستا به علت رویش گیاه اسپند در زمین های کشاورزی می باشد و در اصل نام روستا اسپندرو یعنی محل رویش اسپند است ولی در گذر زمان به اسپندران و اسفندران تغییر پیدا کرده است، این روستا حداقل قدمتی 200 ساله دارد و طبق تحقیقات محلی انجام شده ترکیب جمعیتی آن از اقوام فارس، ترک وبادکی می باشد.مهم ترین علت تشکیل روستا در این مکان بدون شک وجود رودخانه ی کر بوده که دسترسی اهالی روستا  را به آب آسانتر می کرده است. مردم اسفندران هم مثل بیشتر مردم رامگرد، زندگی قلعه نشینی داشته اند. اهالی روستا بین سال های 1342 تا 1345 ه0ش صاحب حمام عمومی و مدرسه شدند( قبل از مدرسه جزو طرح سپاهیان دانش بوده اند). قلعه قدیم اسفندران جزو قلعه های چهاربرجی بوده و تا سال 1358 ه.ش هنوز زندگی در آن رواج داشته است و از سال 1358 به بعد به تدریج مردم در بیرون قلعه، شروع به ساخت خانه های آجری کردند. شغل بیشتر مردم اسفندران کشاورزی است و عده ای نیز به دامداری مشغول هستند. آب کشاورزی اراضی روستا در گذشته از سون رامگرد، هم اکنون از کانال سیمانی سد درودزن و چاه های عمیق و نیمه عمیق تامین می گردد. محصولات کشاورزی روستا بیشتر گندم،جو، ذرت، چغندر و صیفی جات می باشد. اسفندران دارای 170 خانوار جمعیتی حدود 650 می باشد.فاصله ی روستا تا شهر مرودشت 23 کیلومتر و تا شهر شیراز 58 کیلومتر است. روستای اسفندران در کتاب فارسنامه ناصری نوشته حسن حسین فسایی در سال 1305 ه.ق این گونه آورده شده است که:" اسفندران پنج فرسخ میانه مشرق و جنوب جشنیان است".