اسماعیل آباد کوچک

این چند خاواده پس از مهاجرت از روستای زرقانک در مزارع مالک کنار جاده خاکی زرگران به ملک آباد شروع به ساختن خانه کردند و به تدریج روستایی را تشکیل دادند و نام آن را با توجه به نام مالک (اسماعیل خان حمزوی زرقانی) اسماعیل آباد گذاشتند.روستای اسماعیل آباد کوچک در دهستان رامجرد دو بخش درودزن شهرستان مرودشت قرار دارد. تعداد 38 خانوار و 150 نفر جمعیت دارد. مردم به شغل کشاورزی و دامداری مشغول هستند و محصولاتی مثل گندم و جو کاشت می کنند. به علت وفور آب در گذشته برنج نیز کشت می شده است. در گذشته از طریق سون رامگرد آب به مزارع می رسید و در حال حاضر آب کشاورزی روستا از چاه عمیق و نیمه عمیق تامین میشود. فاصله اسماعیل آباد کوچک تا شهر رامجرد 8 کیلومتر و تا مرودشت 32 کیلومتر و تا شیراز 71 کیلومتر است.

1. اسلام آباد(شرکت زراعی)

 روستای کنونی اسلام آباد یا شرکت زراعی در دهستان رامجرد یک بخش مرکزی مرودشت واقع است. این روستا در بین مردم منطقه و شهرستان به شرکت خارا معروف است. شرکت خارا از پیوستن دو روستای مالنجان و گروازجان تشکیل شده است. روستای گراوزجان حداقل 250 سال قدمت و روستای مالنجان حداقل 80 سال قدمت دارد. روستای مالنجان در بین مردم منطقه به مالنجون معروف بود. طبق تحقیقات محلی، ساکنان اولیه مالنجان چند خانوار از روستای فتوح آباد رامجرد بوده اند که برای کشاورزی و دامداری به این نقطه مهاجرت کرده بودند. وجه تسمیه مالنجان به این دلیل بوده است که: چراگاه و مراتع بسیار خوبی برای پرورش گاو و گوسفند(مال) بوده است و همی دلیل به وجود آوردن روستا بوده است. روستای گراوزجان در بین مردم منطقه(گرازگون) شهرت داشته است. ساکنان قدیم این گونه از گروازجان می گویند که این روستا به خاطر همجواری با بیشه ای بزرگ که حیوانات زیادی از جمله گراز در آن زندگی می کردند به گرازگون شهرت پیدا کرده است. بنظر می رسد ساکنان اولیه گراوزجان مردمی فارس بوده اند که از محله سعدی شیراز جهت کشاورزی و دامداری به این منطقه مهاجرت کرده اند(در بین مردم شرکت خارا به دور شهری معروف هستند). روستای گراوزجان از مالنجان بزرگتر بوده و داری حمام عمومی و سپاهیان دانش بوده است که مردم مالنجان برای حمام کردن و علم اندوزی به گراوزجان می رفته اند.در سال 1354 تا 1356 ه.ش که شرکت سهامی زراعی در نزدیکی گراوزجان و مالنجان در فاصله چهارکیلومتری شروع به ساخت و ساز انبار و منازل سازمانی کرد و مردم دو روستا کم کم خانه های گلی خود را  ترک کرده و به منازلشرکت زراعی پیوستند و روستای شرکت خارا را تشکیل دادند. به دلیل وجود خانه های شرکتی زراعی که با سنگ ساخته شده بودند این روستا(شرکت خارا= سنگ خارا) نام گرفت. شرکتخارا در چند سال اخیر با نام اسلام آباد رامجرد در نامه های اداری ثبت می شود.مردم این روستا به کشاورزی  و دامداری مشغول هستند و در گذشته آب کشاورزی مزارع شرمت خارا از سون رامگرد و کانال سیمانی سد درودزن تامین می شده است. ولی اکنون چاه های عمیق  و نیمه عمیق برای آبیاری مزارع استفاده می شودکه عمده ترین محصولات کشاورزی این روستا، گندم و جو می باشد و در گذشته برنج هم کاشت می شده است. این روستا تا شهر مرودشت 26 کیلومتر  و تا شهر شیراز 60 کیلومتر فاصله دارد. گراوزجاندر کتاب گیتاشناسی عباس جعفری در سال 1335 ه.ش این گونه امده است که:" گراوزجان در فاصله 21 کیلومتری مرودشت، ارتفاعش از سطح دریا 1590 متر، هوایش معتدل و نیمه خشک، در میان دشت، هشت کیلومتری شمال غربی مجدآباد". گراوزجان در کتاب فارسنامه ناصری حسن حسینی فسایی در سال 1305 ه.ش نیز این چنین آمده است:" گراوزجان پنج فرسخ و نیم جنوبی جشنیان است".

2. ابراهیم آباد

نام این روستا در گویش محلی ابرام آباد گفته می شود. طبق تحقیقات به عمل آمده از اهالی روستا، ساکنان اولیه ابراهیم آباد مردمانی فارس هستند که از روستاهای حاجی آباد و عزآباد بخش بیضا شهرستان سپیدان به خاطر رها شدن از حمله راهزنان و اشرار به این مکان می آیند و روستای ابراهیم آباد را تشکیل می دهند. پس آنان چند خانوار نیز از منطقه آزادگان شهرستان اقلید به جمعیت روستا اضافه می شوند. در مورد وجه تسمیه روستا اطلاعاتی در دست نیست ولی قدمت روستا حداقل 200 سال است مردم ابراهیم آباد به شغل کشاورزی و دامداری مشغول هستند. آب کشاورزی این روستا در گذشته از سون رامگرد تامین می شده است ولی در چند سال اخیر به علت خشکسالی های پی در پی و کمبود آب اراضی این روستا دیگر از آب سد درودزن بهره مند نیست. حفاری چاه های عمیق نیز در ابراهیم آباد به علت نوع خاک زمین های کشاورزی کمتر امکان پذیر است. روستای ابراهیم آباد

در دهستان رامجرد دو بخش درودزن شهرستان مرودشت قرار دارد. ابراهیم آباد دارای 70 خانوار و جمعیتی در حدود 270 نفر می باشد. فاصله ابراهیم آباد تا شهر رامجرد 13 کیلومتر تا شهر مرودشت 45 کیلومتر و تا شهر شیراز 80 کیلومتر می باشد. در کتاب گیتا شناسی روستاهای ایران نوشته ی عباس جعفری در سال 1335 ه.ش به صورت ابراهیم آباد آورده است که:" ابرایم آباد دهی در بخش درودزن شهرستان مرودشت استان فارس، 33 کیلومتری مرودشت، ارتفاع از سطح دریا 1600 متر، هوایش معتدل و نیمه خشک، به صورت دشت، هشت کیلومتری غرب کوشکک." حسن حسین فسایی نیز در کتاب فارسنامه ناصری نوشته عباس جعفری در سال 1305 ه.ق در مورد ابراهیم آباد اینگونه گفته است:" ابراهیم آباد پنج فرسخ جنوبی جشنیان است".

10-اسفندران

اسفندران در گویش مردم منطقه به صورت (اسفدرون) تلفظ می شود. روستای اسفندران در دهستان رامجرد یک بخش مرکزی شهرستان مرودشت قرار دارد. وجه تسمیه روستا به علت رویش گیاه اسپند در زمین های کشاورزی می باشد و در اصل نام روستا اسپندرو یعنی محل رویش اسپند است ولی در گذر زمان به اسپندران و اسفندران تغییر پیدا کرده است، این روستا حداقل قدمتی 200 ساله دارد و طبق تحقیقات محلی انجام شده ترکیب جمعیتی آن از اقوام فارس، ترک وبادکی می باشد.مهم ترین علت تشکیل روستا در این مکان بدون شک وجود رودخانه ی کر بوده که دسترسی اهالی روستا  را به آب آسانتر می کرده است. مردم اسفندران هم مثل بیشتر مردم رامگرد، زندگی قلعه نشینی داشته اند. اهالی روستا بین سال های 1342 تا 1345 ه0ش صاحب حمام عمومی و مدرسه شدند( قبل از مدرسه جزو طرح سپاهیان دانش بوده اند). قلعه قدیم اسفندران جزو قلعه های چهاربرجی بوده و تا سال 1358 ه.ش هنوز زندگی در آن رواج داشته است و از سال 1358 به بعد به تدریج مردم در بیرون قلعه، شروع به ساخت خانه های آجری کردند. شغل بیشتر مردم اسفندران کشاورزی است و عده ای نیز به دامداری مشغول هستند. آب کشاورزی اراضی روستا در گذشته از سون رامگرد، هم اکنون از کانال سیمانی سد درودزن و چاه های عمیق و نیمه عمیق تامین می گردد. محصولات کشاورزی روستا بیشتر گندم،جو، ذرت، چغندر و صیفی جات می باشد. اسفندران دارای 170 خانوار جمعیتی حدود 650 می باشد.فاصله ی روستا تا شهر مرودشت 23 کیلومتر و تا شهر شیراز 58 کیلومتر است. روستای اسفندران در کتاب فارسنامه ناصری نوشته حسن حسین فسایی در سال 1305 ه.ق این گونه آورده شده است که:" اسفندران پنج فرسخ میانه مشرق و جنوب جشنیان است".